به نجات جان انسان های درمانده و جلوگیری از مرگ آن ها بلافاصله پس از بروز یک سانحه – مانند تصادف یا حادثه طبیعی مانند زلزله ((امدادگری)) می گویند. شغل امدادگری
«امداد گر» کسی است که با حضور سریع در محل حادثه، از پیشرفت صدمات و آسیب دیدگیهای جسمی افراد جلوگیری میکند و آن ها را به مراکز درمانی و پزشکی ارجاع میدهد.
توانایی کار در شرایط دشوار را دارد: امدادگر گاهی مجبور است برای کمک به مردم زلزله زده یا سیل زده به مناطقی برود که حداقل امکانات را دارند.
با دقت و مسئولیت پذیر است: امدادگر می داند که زمان در نجات جان حادثه دیدگان نقش موثری دارد و اگر او به موقع در صحنه حاضر نشود، ممکن است جان یک یا چند نفر به خطر بیفتد. تشخیص درست او در این زمان هم بسیار اهمیت دارد. خونسرد است و ثبات عاطفی دارد: در مواجهه با مصدومان و حادثه دیدگان و مشاهده صحنه های دلخراش، کنترل احساسات و تاثیر نپذیرفتن از محیط بسیار مهم است و امدادگر تنها با خویشتن¬داری می¬تواند وظایف خود را به درستی انجام دهد.
خطرپذیر است: امدادگر برای نجات جان انسان ها با خطرهای زیادی روبه رو می شود؟ بنابراین، باید نترس و شجاع باشد.
حداقل تحصیلات لازم برای این شغل دیپلم است و علاقه مندان به آن می توانند در دوره های آموزشی که از طرف سازمان هلال احمر و وزارت بهداشت برگزار می شود، شرکت کنند. آن ها می توانند در آزمون های استخدامی سازمان هلال احمر و دیگر سازمان هایی که امدادگر استخدام می کنند، شرکت جویند و در صورت قبولی در آزمون و طی مراحل گزینش، دوره های آموزشی امدادگری و فوریت های پزشکی را طی کنند یا ابتدا دوره مقدماتی امداد و کمک های اولیه را بگذرانند و سپس با شرکت در دوره های تکمیلی، کارت امدادگری دریافت کنند.
در ادامه این افراد میتوانند عضو گروه های امداد شوند و در زمان وقوع حوادث و سوانح همکاری کنند. باید بدانید که فیزیک بدنی مناسب و آمادگی جسمانی مطلوب امدادگران بسیار مهم است؟ زیرا آنها گاهی باید به تنهایی آسیب دید گان را جابه جا کنند و بنابراین، لازم است خود از قدرت و سلامت جسمانی کاملی برخوردار باشند.
ارتقای شغلی امدادگران متناسب با آموزش هایی است که دریافت کردهاند. تعداد عملیاتی هم که این افراد در آنها شرکت کردهاند، در ارتقای آنها تاثیرگذار است.
امداد گران می توانند در سازمان هلال احمر، اورژانس و آتش نشانی ها فعالیت کنند. این افراد ممکن است جزء امدادگران جا دهای باشند که در جادههای کشور مستقر می شوند و در صورت نیاز به مصدومان تصادفها و حادثه دیدگان جادهای کمک می کنند. آنها در صورت ذاشتن مهارت و مدرک تحصیلی دانشگاهی مرتبط، مانند پرستاری و بهیاری در اورژانسهای دولتی و خصوصی به کار مشغول می شوند.
تعامل شغلی این افراد با آتش نشانان، پزشکان، پرستاران و کلیه دست اندرکاران بهداشت و درمان است.
امدادگر باید به سرعت و با حفظ خونسردی و بدون دستپاچگی وارد عمل شود. وظایف او عبارتاند از:
انتقال مصدوم از محیط پرخطر به محیطی با حداقل امنیت (مثل انتقال به خارج از ساختمانی که دچار حریق شده است) روحیه دادن به مصدوم و خودداری از تضعیف روحیه وی
بازرسی راه های تنفسی و علائم حیاتی صدمه دیدگان
تعیین نوع جراحت ها و ضایعات برای انجام دادن اقدامات لازم
کنترل خون ریزی داخلی و خارجی، علائم مسمومیت، شکستگی ها و سایر آسیب ها برحسب اولویت
فراهم کردن امکان آسایش و راحتی بیمار تا رسیدن امکانات درمانی
درجه بندی آسیب دیدگان بر اسامی مصدومیت آنها به منظور در اولویت قرار گرفتن افراد بدحال برای انتقال به مراکز درمانی کنترل بیماریهای شایع در مناطق آسیب دیده از جمله مناطق زلزله زده.
افرادی که به امداد گری می پردازند، از توانایی ها و مهارت های خود در زندگی شخصی شان نیز می توانند بهره ببرند.
امدادگران گاهی مجبور می شوند برای مدت های طولانی از خانواده و عزیزانشان دور باشند. اینکه شما هر روز با صحنه های دل خراشی چون تصاد ف روبه رو باشید، نیازمند روحیه ای قوی است. در نهایت، باید بدانید که بسیاری از امدادگران به صورت داوطلبانه فعالیت می کنند و هدفشان کسب درآمد نیست. محدودیت دیگر این شغل آن است که استخدام امدادگران ممکن است مدت ها زمان ببرد.
یکی از اساسی ترین نیازهای نظام سلامت جامعه، تربیت افرادی با توانایی ما و صلاحیت های علمی و عملی ویژه است که بتوانند با آمادگی کامل در حساس ترین لحظات به یاری دردمندان بشتابند. نقش موثر امدادگران در نجات جان بیماران و حادثه دیدگان، جلوگیری از وخیم تر شدن حال آن ها و بالا بردن احتمال بهبود این افراد اهمیت این شغل را به خوبی نشان میدهد.
بهترین راه برای کسب اطلاعات، مراجعه به جمعیت هلال احمر کشور و محبت کردن با مسئولان و امدادگران است.
منبع: فرهنگنامه مشاغل